آسمان را بنگر، که هنوز، بعد صدها شب و روز مثل آن روز نخست گرم و آبی و پر از مهر ته ما می خندد یازمینی را که، دلش از سردی شب های خزان نه شکست، نه گرفت. بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید... و در آغاز بهار، دشتی از یاس سفید، زیر پاهامان ریخت... تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست. ماه من،غصه چرا؟ تو خدا را داری و خدا...هر شب و روز آرزویش همه خوشبختی توست. ماه من! دل به غم دادن و از یِأس سخن ها گفتن کار آن هایی نیست، که خدا را دارند! ماه من...،غم اندوه، اگرهم روزی،مثل باران بارید یا دل شیشه ای ات، ازلب پنجره عشق، زمین خورد و شکست... با نگاهت به خدا...چتر شادی واکن وبگو با دل خود، که خداهست...خداهست هنوز... او همانی است که در تارترین لحظه شب راه نورانی امید نشانم می داد...، او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد، همه ی زندگیم، غرق شادی باشد ماه من... غصه اگر هست بگو تا باشد... معنی خوشبختی... مهر ورزیدن و دوست داشتن است... این همه شادی و شور این همه غصه و غم این همه مرگ و تولد... چه بخواهی و چه نه... میوه یک باغ اند! همه را با هم و باعشق بچین ولی از یاد مبر پشت هرکوه بلند، سبزه زاری است پر از یاد خدا و در آن باز کسی می خواند... که خدا هست...خدا هست هنوز... ماه من غصه چرا؟ مهین رضوانی فرد
