تو چنان خوب و عزیزی و چنان من به تو عادت کردم

که دلم میخواهد همه عمر به این نکته بیندیشیم

که تو زیبا گل این باغچه محبوب منی همدم خوب منی

< language=java> گل اگر خار نداشت

                       دل اگر بی غم بود

اگر از بهر پرستو قفسی تنگ نبود

زندگی ،قهر،عشق،اسارت ،آشتی معنا نداشت

آدمی اگر زبان نداشت جز پیکری بی جان یا حیوانی بی سود نبود

برد باری گور عیب هاست

اهورا مزدا

مادر تابلویی از زندگی است

پیکاسو

سخنان بزرگان علم وادب

                            ( چگونه دل شاد هستی به عمری که هر ساعت بگذرد از آن کم میشود)

{خاموشی نادان پرده پوش نادانی است}

(خرد دانشمندان در اطراف قلم آنان است)

(خوشروئی رشته دوستی است)

                         (دانا زنده است گرچه مرده باشد نادان مرده است گرچه زنده باشد)

(فرصت از دست رفته دیر به دست می آید)

(فکر بزرگی را که از مغز کوچکی طراوش می کند نباید کوچک شماری)

بوی جان بخش بهاری و صفا ی چمنی

رخ عاشق فکنی

گلشنی هم نفسی ماه رخی مهتابی

لب جویی آبی

هرچه خوب و خوش و زیباست برد صبر وشکیب

می شود دام فریب

دل ما هر نفسی بسته دامی باشد

پی کامی باشد

هر شبانگاه از آن باده که مینوشی شاد

می دهی عقل به باد؟    

روزها در پی هر چهره ی زیبا افتی

تا که از پا افتی

حاصل دورّ جوانی که شد اینگونه تلف

نیست جز آه و اسف

ای جوانی چه بلایی که چاهی چو تو نیست

پرتگاهی چو تو نیست

هر بلا زاده ی این طبع بلا پرور توست

همه زیر سر توست

عجبا  گر چه همه خلق پریشان  تو اند

همه خواهان تو  اند  

وعده دادی که نهی پای در منزل من

گشت از شوق شکفته دل من

پی آراستن خانه و خان افتادم

هر طرف دسته گلی بنهادم

ماندم از اول شب تا به سحر چشم براه

لیک روی تو ندیدم ای ماه

گشت محروم دل خسته ام از دیدارت

گل نچید از چمن رخسارت

در گذشت آن شب و یک هفته بر آمد کم کم

عمر گلها به سر آمد کم کم

دسته گلها همه بی آب و همه زرد شدند

همچنان چهره ی پر درد شدند

من هم آن شب که شدم منتظر دیدن تو

مست اندیشه ی بوسیدن تو

دلم از شوق شکفته چون همین گلها بود

شوق دل از رخ من پیدا بود

حال چون دسته گلی این همه پژمرده شده              

دلم از دوریت افسرده شده

آبی تر از آنیم که بی رنگ بمیریم

از شیشه نبودیم که با سنگ بمیریم

تقصیر کسی نیست که اینگونه غریبیم

ما آمده بودیم که دل تنگ نمیریم