تو را من دوست دارم نه قدر آب دریا هاکه روزی خشک می گرددشوند بیچاره ماهیها

تو را من دوست می دارم نه قدر غنچه و گلها که گل پرپر شود روزی بر آرد آه از دلها

تو را من دوست می دارم به قدر کهکشان ها که جاویدان بماند عشق من تا ماندن آنها

باز ماه بیرون آمده و به پنجره اتاقم نور می پاشد

قرص ماه در قنوت تو جاری میشود کتاب عشق را ورق میزنی و درون خلوت شبها    خدا خدا می کنی

تو رابه مویه های غریبانه قسم برای این دل غریب وساده ام دعا کن

تو که حجم دردرا می دانی میدانی که من به چند بیت غزل اکتفا کرده ام

به دعایه تو محتاجم به دعای معنوی و بی ریای نیمه شبهایت

پس دعا کن نه برای من بلکه برای همه

دلم گرفته از این صبح خالی از خورشید

                              نه از تو از همه از آسمان از آدم ها

کجاست جای تو؟ای خوب تا که بر خیزم

                             به جستجوی کسی بی نشان از آدم ها

به جستجوی خودم آن طرف تر از دنیا

                            اگر که پر شده باشد جهان از آدمها

دوباره پلک بزن! تا که چشمهایت را

                           شبیه چشم کسی ناگهان از آدم ها

ببینم از تن تاریخ تا بر آشوبم

                           علیه این من تنها از آدم ها

مرا به هیات انسان همیشه عاشق کن

                         چه آرزوی قشنگی است امان از آدم ها